Ξεκαθάρισμα...

Ουφ... μόλις κάθησα στο τεράστιο γραφείο μου, ύστερα από ένα γερό ξεκαθάρισμα..
Χιλιάδες μικροπράγματα, μύριες αναμνήσεις βρέθηκαν σε σακούλες, έτοιμες για πέταμα. (στην ανακύκλωση φυσικά)


Και κάθομαι τώρα και αναρωτιέμαι, πόσες στιγμές ζωής έχουμε βαθιά κρυμμένες στο κεφάλι αυτό που κουβαλάμε. (Γελάς πιο δυνατά και πατάς πιο γερά, το τραγούδι που - υποτίθεται - ακούω αυτή τη στιγμή)  







Τρομακτικό που λέτε λοιπόν, να έχεις τόσες αναμνήσεις κι όμως να μην τις θυμάσαι. Αν όμως κάτσεις να τις αναμετρήσεις, όπως τις φυλλάδες ενός περιοδικού, ίσως να σου 'ρθουν όλες και να πάθεις και ένα ψυχοπλάκωμα.


Όμως, αυτό αναρωτιέμαι κατά πόσο κακό είναι για την ψυχική μας υγεία.. Χμ..δίλημμα μεγάλο! Όπως λέμε, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα - ή το ανάποδο; - εδώ μάλλον θα πούμε, μπρος παρελθόν και πίσω μέλλον. Ναι, εδώ βάζω το ανάποδο, γιατί όπου και να πηγαίνουμε τελικά συναντάμε το παρελθόν μπροστά μας.


Πόσοι από εμάς όμως τελικά κρατάμε το μέλλον να μην μας αφήσει; Πόσοι από εμάς ζούμε πραγματικά τη στιγμή χωρίς να κλαίμε τη μοίρα μας, έστω και αν εκείνη είναι άσχημη ή καλή; Εδώ νομίζω ότι ταιριάζει κάτι που είχα διαβάσει στο βιβλίο του Φρανκ Ντελάνι, "Ο τελευταίος περιπλανώμενος παραμυθάς" : Η πιο γλυκιά μουσική από όλες είναι η μουσική αυτού που συμβαίνει.


Τις προάλλες, παρατήρησα - ίσως για πρώτη φορά στα 26 χρόνια της ζωής μου - ότι τα πάντα έχουν χρώματα! Άλλα πιο έντονα, άλλα πιο ωχρά, άλλα πιο χαρούμενα και άλλα πιο θλιμμένα. Όλα όμως παίζουν μεγάλο ρόλο, στα μάτια μας, όπως και στις αναμνήσεις μας.


Θυμόμαστε πάντα το χρώμα της θάλασσας (που ίσως εκεί να είχαμε ένα φιλί ή έναν τσακωμό ή έναν έρωτα), θυμόμαστε πάντα το χρώμα του ουρανού όταν κλαίγαμε για ένα συμβάν ή όταν χαιρόμασταν για έναν δικό μας άνθρωπο ή για εμάς, θυμόμαστε το χρώμα της βροχής όταν μένουμε στο σπίτι, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να βγούμε έξω. Και χίλια δυο άλλα, ο καθένας μας έχει τη δικιά του χρωματιστή ανάμνηση.


Όπως και να έχει, ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια και να είναι η ερώτηση, δεν έχει σημασία. Γράφω αυτό το κείμενο, ίσως για να το διαβάσουν κάποιοι, ίσως για να ανοιχτώ και εγώ, ακόμα ίσως και απλά να το προσπεράσουν. No matters!


Και τελικά καταλήγω, ότι πολύ χάρηκα που καθάρισα τη γραφειάρα μου, η οποία είναι ευρύχωρη, αλλά την είχα γεμίσει με τόσες..."άχρηστες" αναμνήσεις, που με εμπόδιζαν ακόμα και να ακουμπήσω τον καφέ μου και φαινόταν τόσο μικρούλα και ασχημούλα. Για να δούμε αν τελικά ισχύει αυτό που λένε για το κάρμα....


Εις το επανιδείν!

Γιατί γελάς με τα μάτια και όχι με την καρδιά σου.

Γιατί γελάς με τα μάτια και όχι με την καρδιά σου.

Λες, ε; Γιατί να μη γελάμε με τα χέρια ή με τα μαλλιά;

Εγώ θέλω να γελάω με τις λέξεις ή με τη συμπεριφορά.

Ποιος ορίζει το γέλιο;

Μια φορά και έναν καιρό ήμουν σε ένα λεωφορείο και ξάφνου έπιασε μια μπόρα γέλιου των 2 λεπτών!

Χιλιάδες σταγόνες, άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, άλλες τετράγωνες, άλλες τριγωνικές.

Ομπρέλες παντού για να μη βραχούν από αυτή την ευτυχία, αγώνες δρόμου για όσους δεν είχαν ομπρέλες, για να καλυφθούν κάτω από μια στέγη, από αυτή τη λύτρωση.

Βροχή. Πως είναι ο πραγματικός της ήχος;

Όχι ο ήχος που κάνει επειδή ακουμπά σε μια μεταλλική στέγη ή σε ένα δέντρο. Ο ήχος των σταγόνων πως είναι; Ο ήχος της ευτυχίας πως είναι;

Πως είναι ο ήχος; Γελάς με τα μάτια, και όχι με την καρδιά, και πίνεις και ένα φρέντο καπουτσίνο βανίλια, γλυκό.

Ανάβεις και ένα τσιγάρο για να κρυφτείς πίσω από τον καπνό που βγαίνει από την πρώτη ρουφηξιά. Για να κρυφτείς; Ή για να κρυφτώ;

Γελάς με τα μάτια και όχι με την καρδιά. Μήπως έχεις σκεφτεί ότι ίσως εσύ να φταίς για αυτό;

Επιρρίπτω πάλι την ευθύνη στους ώμους άλλου; Α, ρε μάνα...!

Ζητάω βοήθεια από εσένα, αλλά δεν σου φωνάζω. Περιμένω μπας και γυρίσεις να με κοιτάξεις, μπας και ακούσεις αυτές τις κραυγές απελπισίας που βγαίνουν από τα μάτια μου και καταλήγουν..στα αυτιά μου. Όχι στα δικά σου, δεν θέλω.

Θέλω, χρειάζομαι εσένα να με κρατάς όταν στέκομαι. Όταν περπατάω, μπορώ και μόνη μου, μιλάω με τα ντουβάρια καλύτερα από ότι μου μιλάνε τα δέντρα.

Ασυλλογισιές, ασυνεννοησίες, που μόνο εσύ καταλαβαίνεις γιατί με αφήνεις.

Να σε αφήσω να με αφήσεις; Ή μόνη μου να αφεθώ;

Και τελικά, μάλλον ναι, γελάω με τις λέξεις. Ούτε με τα μάτια, ούτε με την καρδιά. Αυτά απλά στηρίζουν τις λέξεις, για να μην πέφτουν αίωρες στο πάτωμα ή στο χέρι σου. Και εδώ μάλλον, στέκομαι, χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς καμία προσέγγιση ή προώθηση, απλά για να δω τα μάτια τα δικά σου να μου χαμογελούν και να μου λένε.."Πέτα!".

***Γράφτηκε στις 19-5-2010***

Ένα πολύυυυ παλίο κείμενο που ανακάλυψα..

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου απλά κοιτώντας την.. Τόσα χρώματα.. τόσα γράμματα.. τόσα σχήματα.. κι όμως δεν υπάρχει κάτι να πεις μπροστά σε αυτή την ομορφιά, που όλοι μας τελικά την προσπερνάμε χωρίς καν να γυρίσουμε να κοιτάξουμε, χωρίς καν να κάνουμε αυτή τη κίνηση..


Κι έρχεται στο μυαλό μου η λέξη «Γιατί;» Η ζωή είναι τόσο μεγάλη, τόσο μικρή. Τόσο επικίνδυνη, τόσο ασφαλής. Τόσο πονηρή, τόσο αθώα. Τόσο καλή, τόσο κακιά. Κι όλα αυτά τα επίθετα τα χρησιμοποιούμε για να εμπλουτίσουμε το νόημα της ζωής. Τη δικιά μας ζωή όμως τι την κάνουμε; Μας δίνεται στα χέρια απλόχερα η επιλογή να τη χρησιμοποιήσουμε όπως θα έπρεπε, αλλά τη γαμάμε στο τέλος.


Ένα ατύχημα. Ένας τσακωμός. Ένας θάνατος. Ένα τσιγάρο. Ένας έρωτας. Μια αγάπη. Μια λέξη. Μια ματιά.. Η ανάγκη για όλα αυτά, που μας κάνει να νοιώθουμε χρήσιμοι σε αυτή τη ζωή. 


Τόσες λέξεις κυριαρχούν στο μυαλό μου, τόσες σκέψεις, τόσες εμπειρίες που έζησα και θα ζήσω ακόμα, αλλά δε γνωρίζω. Πολλές φορές αναρωτιέμαι για ποιο λόγο γίνεται ότι γίνεται, και πάντα καταλήγω στο γενικό και αόριστο «ότι γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο..». Για ποιο λόγο καταλήγουμε όλοι τελικά στα ίδια και κοινότυπα τελικά; Τι νόημα έχει αυτό;


Ούτε καν τον εαυτό μου δεν μπορώ να αντιμετωπίσω, ούτε όλα αυτά που συναντάω στη ζωή μου, ούτε κανέναν. Και έρχομαι στο αποτέλεσμα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω κανέναν, ακριβώς επειδή δεν τολμώ να κάνω την κίνηση να κοιτάξω μέσα μου. Τι υπάρχει μέσα μου; Με φοβίζει τόσο πολύ αυτό, αλλά όπως πάντα το προσπερνάω λέγοντας ότι πάλι τα κατάφερα και μπόρεσα να ξεπεράσω ένα εμπόδιο. Και πάντα σκέφτομαι, ότι υπάρχουν χειρότερα από αυτό που περνάω. Αλλά και εκείνοι οι άνθρωποι που ζουν με τον φόβο του θανάτου από στιγμή σε στιγμή, χαίρονται με εκείνα τα όμορφα αλλά ασήμαντα πράγματα που έχουν εκείνη τη στιγμή μπροστά τους, ξεχνώντας όλα τα υπόλοιπα. 


Τόσο αχάριστοι είμαστε τελικά όλοι μας.. Άλλο ένα κείμενο που αποδεικνύει πόσο αχάριστοι, αγενείς, απολίτιστοι, επιπόλαιοι είναι οι άνθρωποι. Και τι έγινε με αυτό; Απλά για λίγες στιγμές μας έκανε να σκεφτούμε τις συνέπειες, τα αποτελέσματα όλων των πράξεων μας σε αυτή τη ζωή. Και προχωράμε ύστερα από αυτό κοιτώντας τις σελίδες του Facebook, τη λίστα του MSN, το διαδίκτυο, το δρόμο, τα λεωφορεία και τα λοιπά κάνοντας τους ανήξερους. Χαχα.. Πόσο ειρωνικό είναι αυτό τελικά.


Ένας φίλος μου είχε διαβάσει ένα κείμενο του Λέο Μπουσκάλια, ο οποίος έκανε σε κάποιους μαθητές του την εξής ερώτηση : «Εάν ξέρατε ότι σας απομένουν 5 μέρες ζωής, τι θα κάνατε;» Φυσικά ο καθένας απάντησε, ότι θα πήγαινε να δει το ηλιοβασίλεμα, θα έλεγε το "Σ’αγαπώ" στους δικούς του, μπλα μπλα (όλα τα γνωστά που ξέρουμε). Εκείνος απάντησε θυμωμένος, για ποιο λόγο να περιμένουμε να έρθει η τελευταία στιγμή για αυτό; Πήγαινε τώρα να δεις το ηλιοβασίλεμα. Πήγαινε τώρα να πεις "Σ’αγαπώ" στους δικούς σου, μπλα μπλα..


Ας βγάλουμε επιτέλους αυτούς τους τοίχους από την καρδιά μας, και ας ανοιχτούμε. Τι είναι να δώσουμε μια παραπάνω αγκαλιά, ένα παραπάνω φιλί, μια παραπάνω λέξη αγάπης; Απλά θα χάσουμε λίγη ενέργεια κάνοντας αυτές τις πράξεις, αλλά θα λάβουμε πολύ περισσότερη από τους άλλους και εκείνοι από εμάς.. 


Σας αγαπάω όλους, και ας είμαστε, τελικά, όλοι μας κάφροι!

***Γράφτηκε στις Monday, January 19, 2009 at 11:33pm***

Σκέψεις..

Απο χθές κυριαρχούν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου.

Δεν ξέρω όμως πως να τις συγκροτήσω, να τις βάλω σε μια σειρά.

Δευτέρα - τα γενέθλια μου.

Τρίτη - μια ακόμα συνηθισμένη μέρα.

Τετάρτη - μια..κηδεία.

Τετάρτη βράδυ - ένας "χωρισμός".

Πέμπτη - απεργία.

Ουάου, τι συνηθισμένη εβδομάδα. Χμ..βασικά θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο, σε εσένα που ίσως δεν το διαβάσεις ποτέ, αλλά σίγουρα θα το νοιώσεις. Δεν ξέρω πως, αλλά είμαι σίγουρη για αυτό.

Πολλές μπερδεμένες σκέψεις γαμώτο. Λέξεις διάφορες και χρώματα. Χθές μου ζητήθηκε να πώ ένα μήνυμα που με αντιπροσωπεύει. Φυσικά είπα μαλακίες.

Σήμερα όμως.. λέω ότι :

1- "Υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπάς και χωρίς αυτούς δεν μπορείς να ζήσεις. Υπάρχουν όμως και άλλοι άνθρωποι που τους αγαπάς επίσης, αλλά μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς. Ίσως αυτό να οφείλεται στα γεγονότα που μεσολαβούν κατά τη διάρκεια του περίπατου που κάνετε μαζί, σε αυτή τη ζωή. Ίσως όμως να οφείλεται και στις πράξεις του καθενός, ξεχωριστά. Είναι σημαντικό λοιπόν να μην αφήνεις τον εαυτό σου για να μην σε ξεχάσουν.

Μαθαίνεις σίγουρα πολλά από τους άλλους και από τον εαυτό σου. Αλλά όταν δείς όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο πλέον να δώσεις για να πάρεις, τότε μάλλον ναι, έχει τελειώσει το θέμα...

Για αυτό λοιπόν...ζήσε και αγάπα!"

2- "Σ'ευχαριστώ. Δύο λέξεις που τις λέμε τόοοοοσο εύκολα και απλά, έχοντας ξεχάσει τι σημαίνουν. Τι κρίμα. Έτσι ποτέ κανείς δεν θα σου πεί "παρακαλώ". Γιατί άραγε; "

3- " Δούλευε για να ζείς. Μη ζείς για να δουλεύεις"

4- "Υπάρχουν πολλά πράγματα να δώσεις και να πείς, σε όλους. Γιατί να πρέπει να μπαίνουμε στη διαδικασία να κρίνουμε ποιός το αξίζει και ποιός όχι; Α, ξέχασα. Ίσως πληγωθούμε. Και εγώ λέω..και λοιπόν; Κάποια στιγμή αυτό θα περάσει, και θα έχουμε κερδίσει κάτι πολύ σημαντικό..αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα, και μοναδικό.. "

***Γιατί είναι πιο εύκολο να τα γράφεις, παρά να τα λές; Βγαίνουν με την ίδια ευκολία από το μυαλό, όχι; ***  =)

..?

Βλέπεις όνειρο.. το ίδιο όνειρο εδώ και 1,5 χρόνο.

Προσπαθείς να αλλάξεις την κατάληξή του με οποιοδήποτε τρόπο,

μάταια όμως..

Το συνηθίζεις, γίνεσαι "πρόβατο"¨κ όλοι περνάνε καλά..

Ποιός σε ρώτησε όμως εαν θέλεις να είσαι σε αυτή την κατάσταση;

Εξάφνου ένα πρωί ξυπνάς, και το όνειρο έχει τελειώσει.

Με διαφορετικό τρόπο όμως.. αλλά..εσύ δεν θυμάσαι τι τέλος είχε.

Πως θα μάθεις? "θα δείξει.." Τι απαίσιο και μονότονο ήχο που έχει αυτή η φράση..

Κουράστηκα.

Διάδρομος - Friday, May 8, 2009 at 4:12pm

Στο γραφείο μου το καινούριο κάθομαι. Όταν το είδα έσκασε το γελάκι στα χείλη μου. Αλλά γιατί μιζεριάζω σαν τη μουντρούχα;; 
Ακούω φωνές να μιλάνε. Όχι μέσα στο κεφάλι μου, μέσα στο γραφείο. Τι ωραία που είναι να μιλάς με κάποιον. 
Τοκ-τοκ η πόρτα. Μπήκε η κυρία με τις φανταχτερές μπλούζες και τις ξανθές ανταύγειες. Αρχίζει το φωτοτυπικό να εκπληρώνει τη μοίρα του.. Σκρατς, σκρατς τα χαρτιά μεταμορφώνονται σε χαρτιά με γραμμές για να καταλήξουν τελικά στο καλάθι αχρήστων. 
Τακ-τακ τα κουμπιά/πλήκτρα. Τα μολύβια γράφουν, σημειώνουν το οκ της καταχώρησης της άδειας στην καρτέλα του Κεχριμπάρη, της Χαριτούνιαν, της Λέκκα, του Μανωλά και πάει λέγοντας. 
Η πόρτα κλειστή. Τι γίνεται έξω στο διάδρομο; Πάνε και έρχονται. Ακόμα και ο κύριος με το παράξενο βάδισμα, αφήνει τη λίμα του στο συρτάρι του και βγαίνει στο διάδρομο, χαιρετώντας τους όλους και περπατώντας στην πασαρέλλα του... 
Άνοιξε η πόρτα! Μια κυρία ήρθε. "Που ρωτώ για τις αποσπάσεις; Μπορώ να έχω μια φωτοτυπία παρακαλώ;" Βεβαίως, ότι επιθυμεί η ψυχή σας. Και αρχίζει η συζήτηση για τις αποσπάσεις. 
Παύση.. Φωνές ξανά. Στο γραφείο. Μιλάνε μεταξύ τους. Βήματα διακρίνω κάτω απο την πόρτα. Φως του ηλίου βλέπω να ακτινοβολά από το γραφείο της προισταμένης, απέναντί μας. 
Καλοπερνάνε εκεί. Με θέα κιόλας στο δρόμο και τσιγάρο. 
Ακούγεται θρόισμα φύλλων. "Που είναι αυτό το όνομα επιτέλους;;" 
Ξανάνοιξε η πόρτα. 2 φορές. 2 διαφορετικοί άνθρωποι. Ο ένας απο αυτούς μασά τσίχλα. Trident μέντα. Λεπτομέρειες. 
Φεύγει η κυρία με την απόσπαση. Δεν πρόλαβα να δώ στο διάδρομο. Μόνο φαντάζομαι. 
Φυσά αεράκι. Χμ.. Λες τελικά να με χτυπάει ο αέρας; Τουλάχιστον, να έχω ένα εξωτερικό ερέθισμα, επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. 
Τσουπ! Η κεφάτη κυρία. Το κεφαλάκι της προβάλλει απο την πόρτα. "Γειά σας παιδιά!" Η πόρτα δεν ξέρει που να σταθεί. Μισάνοικτη; Μισόκλειστη; Έκλεισε. Πάλι δεν είδα στο διάδρομο. 
Μπαίνουν, βγαίνουν. Ποιός μένει όμως; Ο κύριος με την Trident μόνο έμεινε και γράφει με το μολύβι του. 
ΝΤρίιιιιιιιιιιν το τηλέφωνο! Ποιός ήταν άραγε; Κάποιος για αποσπάσεις, μάλλον. Σιωπή. Παύση... Γκντούπ η πόρτα. Στο σπίτι σου έτσι την βαράς φίλε; Όχι, δεν έχει ρεύμα! 
Ένας μήνας και σήμερα. Γρήγορα πέρασε. Έτσι θα περάσουν τα χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή μου; Εντάξει, τότε θα το διαπιστώσω. 
Επιστροφή στο παρόν. Ξανά ΓΚΝΤΟΥΠ η πόρτα! Αμα δεν πέσει, σφύρα μου. 
Τακούνια ακούγονται. Η κυρία με τα πράσινα γυαλιά πάει μια βόλτα. 
Ησυχία. Σχεδόν απόλυτη. Απροσδιόριστοι ήχοι ακούγονται. Πόρτα! Πράσινο πουκάμισο! Κίτρινος φάκελος! Αποσπάσεις.... 
Συννεφιασμένο προσωπάκι με γυαλάκια. Και είναι και ξανθό και γαλανομάτικο. Περίεργος συνδιασμός.

Κινητόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!! Τρα-λα-λα!!! Έσκασε και το χαμόγελο. 

Να το πάλι το τηλέφωνο. Αρχίζει χορωδία. Ήχοι απο δώ, ήχοι απο κεί. Πόρτες-τακούνια-φουστάνια.
Άσπροι τοίχοι. Μια και μοναδική αφίσα. Χαρτιά κολλημένα στον τοίχο για να εκπληρώσουν το χρέος τους σαν κουρτίνες. Τι πρωτοτυπία...! 
Μηδαμινές χιλιάδες καλώδια που είναι σπαστικό να τα βλέπεις. 
Κούτες με τσαλακωμένα χαρτιά που υποτίθεται ότι είναι για ανακύκλωση και ακόμα εκεί βρίσκονται, ύστερα απο ενα μήνα... 
Τσουπ η κυρία με το trendy ντύσιμο. Κάθε μέρα so different dressing. So exciting! Ψηλή. Μελαχρινή. So common, but so special. 
Άρχισαν πάλι οι φωνές. Άνοιξε για μια στιγμή η πόρτα και ξανάκλεισε. Φεύγει η κυρία με τα χρυσά παπούτσια και βαρά την πόρτα πίσω της...


The story συνεχίζεται...

Άστρο του πρωινού

Του πρωινού άστρο θαμπό
για χάρη σου αγρυπνούμε.
Η αναπνοή μας σου μιλά
κι οι βράχοι κρυφακούνε,
άστρο του πρωινού!

Το φως σου από ουρανό
απόμακρο το στέλνεις
άστρο θαμπό του πρωινού
που τη ζωή μας φέρνεις
άστρο του πρωινού!

Ένα λοφίο πορφυρό
φορώντας πλησιάζεις,
αστέρι, που πριν έρθεις καν,
άστρο μου φεύγεις πάλι
άστρο του πρωινού!

Άστρο θαμπό του πρωινού
βλέπουμε να σιμώνεις
κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι,
το φως σου δυναμώνεις,
άστρο του πρωινού!

Άστρο θαμπό του πρωινού
για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει
μ' αυτούς που αγαπούμε,
άστρο του πρωϊνού!


Θανάσης Παπακωνσταντίνου


http://www.youtube.com/watch?v=l-Ux-I6gAT0