Ουλαλούμ λέμε...!

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Διάδρομος - Friday, May 8, 2009 at 4:12pm

Στο γραφείο μου το καινούριο κάθομαι. Όταν το είδα έσκασε το γελάκι στα χείλη μου. Αλλά γιατί μιζεριάζω σαν τη μουντρούχα;; 
Ακούω φωνές να μιλάνε. Όχι μέσα στο κεφάλι μου, μέσα στο γραφείο. Τι ωραία που είναι να μιλάς με κάποιον. 
Τοκ-τοκ η πόρτα. Μπήκε η κυρία με τις φανταχτερές μπλούζες και τις ξανθές ανταύγειες. Αρχίζει το φωτοτυπικό να εκπληρώνει τη μοίρα του.. Σκρατς, σκρατς τα χαρτιά μεταμορφώνονται σε χαρτιά με γραμμές για να καταλήξουν τελικά στο καλάθι αχρήστων. 
Τακ-τακ τα κουμπιά/πλήκτρα. Τα μολύβια γράφουν, σημειώνουν το οκ της καταχώρησης της άδειας στην καρτέλα του Κεχριμπάρη, της Χαριτούνιαν, της Λέκκα, του Μανωλά και πάει λέγοντας. 
Η πόρτα κλειστή. Τι γίνεται έξω στο διάδρομο; Πάνε και έρχονται. Ακόμα και ο κύριος με το παράξενο βάδισμα, αφήνει τη λίμα του στο συρτάρι του και βγαίνει στο διάδρομο, χαιρετώντας τους όλους και περπατώντας στην πασαρέλλα του... 
Άνοιξε η πόρτα! Μια κυρία ήρθε. "Που ρωτώ για τις αποσπάσεις; Μπορώ να έχω μια φωτοτυπία παρακαλώ;" Βεβαίως, ότι επιθυμεί η ψυχή σας. Και αρχίζει η συζήτηση για τις αποσπάσεις. 
Παύση.. Φωνές ξανά. Στο γραφείο. Μιλάνε μεταξύ τους. Βήματα διακρίνω κάτω απο την πόρτα. Φως του ηλίου βλέπω να ακτινοβολά από το γραφείο της προισταμένης, απέναντί μας. 
Καλοπερνάνε εκεί. Με θέα κιόλας στο δρόμο και τσιγάρο. 
Ακούγεται θρόισμα φύλλων. "Που είναι αυτό το όνομα επιτέλους;;" 
Ξανάνοιξε η πόρτα. 2 φορές. 2 διαφορετικοί άνθρωποι. Ο ένας απο αυτούς μασά τσίχλα. Trident μέντα. Λεπτομέρειες. 
Φεύγει η κυρία με την απόσπαση. Δεν πρόλαβα να δώ στο διάδρομο. Μόνο φαντάζομαι. 
Φυσά αεράκι. Χμ.. Λες τελικά να με χτυπάει ο αέρας; Τουλάχιστον, να έχω ένα εξωτερικό ερέθισμα, επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. 
Τσουπ! Η κεφάτη κυρία. Το κεφαλάκι της προβάλλει απο την πόρτα. "Γειά σας παιδιά!" Η πόρτα δεν ξέρει που να σταθεί. Μισάνοικτη; Μισόκλειστη; Έκλεισε. Πάλι δεν είδα στο διάδρομο. 
Μπαίνουν, βγαίνουν. Ποιός μένει όμως; Ο κύριος με την Trident μόνο έμεινε και γράφει με το μολύβι του. 
ΝΤρίιιιιιιιιιιν το τηλέφωνο! Ποιός ήταν άραγε; Κάποιος για αποσπάσεις, μάλλον. Σιωπή. Παύση... Γκντούπ η πόρτα. Στο σπίτι σου έτσι την βαράς φίλε; Όχι, δεν έχει ρεύμα! 
Ένας μήνας και σήμερα. Γρήγορα πέρασε. Έτσι θα περάσουν τα χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή μου; Εντάξει, τότε θα το διαπιστώσω. 
Επιστροφή στο παρόν. Ξανά ΓΚΝΤΟΥΠ η πόρτα! Αμα δεν πέσει, σφύρα μου. 
Τακούνια ακούγονται. Η κυρία με τα πράσινα γυαλιά πάει μια βόλτα. 
Ησυχία. Σχεδόν απόλυτη. Απροσδιόριστοι ήχοι ακούγονται. Πόρτα! Πράσινο πουκάμισο! Κίτρινος φάκελος! Αποσπάσεις.... 
Συννεφιασμένο προσωπάκι με γυαλάκια. Και είναι και ξανθό και γαλανομάτικο. Περίεργος συνδιασμός.

Κινητόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!! Τρα-λα-λα!!! Έσκασε και το χαμόγελο. 
Να το πάλι το τηλέφωνο. Αρχίζει χορωδία. Ήχοι απο δώ, ήχοι απο κεί. Πόρτες-τακούνια-φουστάνια.
Άσπροι τοίχοι. Μια και μοναδική αφίσα. Χαρτιά κολλημένα στον τοίχο για να εκπληρώσουν το χρέος τους σαν κουρτίνες. Τι πρωτοτυπία...! 
Μηδαμινές χιλιάδες καλώδια που είναι σπαστικό να τα βλέπεις. 
Κούτες με τσαλακωμένα χαρτιά που υποτίθεται ότι είναι για ανακύκλωση και ακόμα εκεί βρίσκονται, ύστερα απο ενα μήνα... 
Τσουπ η κυρία με το trendy ντύσιμο. Κάθε μέρα so different dressing. So exciting! Ψηλή. Μελαχρινή. So common, but so special. 
Άρχισαν πάλι οι φωνές. Άνοιξε για μια στιγμή η πόρτα και ξανάκλεισε. Φεύγει η κυρία με τα χρυσά παπούτσια και βαρά την πόρτα πίσω της...


The story συνεχίζεται...

2 σχόλια:

  1. .. ακόμη και η καθημερινότητα στην δουλειά έχει αστεία πλευρά.. :p

    ηλιαχτίδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) φοβερη παρατήρηση! Φαντάζομαι τις ώρες εκτός δουλειάς θα είναι ακόμη πιο όμορφη! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή