Ένα πολύυυυ παλίο κείμενο που ανακάλυψα..

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου απλά κοιτώντας την.. Τόσα χρώματα.. τόσα γράμματα.. τόσα σχήματα.. κι όμως δεν υπάρχει κάτι να πεις μπροστά σε αυτή την ομορφιά, που όλοι μας τελικά την προσπερνάμε χωρίς καν να γυρίσουμε να κοιτάξουμε, χωρίς καν να κάνουμε αυτή τη κίνηση..


Κι έρχεται στο μυαλό μου η λέξη «Γιατί;» Η ζωή είναι τόσο μεγάλη, τόσο μικρή. Τόσο επικίνδυνη, τόσο ασφαλής. Τόσο πονηρή, τόσο αθώα. Τόσο καλή, τόσο κακιά. Κι όλα αυτά τα επίθετα τα χρησιμοποιούμε για να εμπλουτίσουμε το νόημα της ζωής. Τη δικιά μας ζωή όμως τι την κάνουμε; Μας δίνεται στα χέρια απλόχερα η επιλογή να τη χρησιμοποιήσουμε όπως θα έπρεπε, αλλά τη γαμάμε στο τέλος.


Ένα ατύχημα. Ένας τσακωμός. Ένας θάνατος. Ένα τσιγάρο. Ένας έρωτας. Μια αγάπη. Μια λέξη. Μια ματιά.. Η ανάγκη για όλα αυτά, που μας κάνει να νοιώθουμε χρήσιμοι σε αυτή τη ζωή. 


Τόσες λέξεις κυριαρχούν στο μυαλό μου, τόσες σκέψεις, τόσες εμπειρίες που έζησα και θα ζήσω ακόμα, αλλά δε γνωρίζω. Πολλές φορές αναρωτιέμαι για ποιο λόγο γίνεται ότι γίνεται, και πάντα καταλήγω στο γενικό και αόριστο «ότι γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο..». Για ποιο λόγο καταλήγουμε όλοι τελικά στα ίδια και κοινότυπα τελικά; Τι νόημα έχει αυτό;


Ούτε καν τον εαυτό μου δεν μπορώ να αντιμετωπίσω, ούτε όλα αυτά που συναντάω στη ζωή μου, ούτε κανέναν. Και έρχομαι στο αποτέλεσμα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω κανέναν, ακριβώς επειδή δεν τολμώ να κάνω την κίνηση να κοιτάξω μέσα μου. Τι υπάρχει μέσα μου; Με φοβίζει τόσο πολύ αυτό, αλλά όπως πάντα το προσπερνάω λέγοντας ότι πάλι τα κατάφερα και μπόρεσα να ξεπεράσω ένα εμπόδιο. Και πάντα σκέφτομαι, ότι υπάρχουν χειρότερα από αυτό που περνάω. Αλλά και εκείνοι οι άνθρωποι που ζουν με τον φόβο του θανάτου από στιγμή σε στιγμή, χαίρονται με εκείνα τα όμορφα αλλά ασήμαντα πράγματα που έχουν εκείνη τη στιγμή μπροστά τους, ξεχνώντας όλα τα υπόλοιπα. 


Τόσο αχάριστοι είμαστε τελικά όλοι μας.. Άλλο ένα κείμενο που αποδεικνύει πόσο αχάριστοι, αγενείς, απολίτιστοι, επιπόλαιοι είναι οι άνθρωποι. Και τι έγινε με αυτό; Απλά για λίγες στιγμές μας έκανε να σκεφτούμε τις συνέπειες, τα αποτελέσματα όλων των πράξεων μας σε αυτή τη ζωή. Και προχωράμε ύστερα από αυτό κοιτώντας τις σελίδες του Facebook, τη λίστα του MSN, το διαδίκτυο, το δρόμο, τα λεωφορεία και τα λοιπά κάνοντας τους ανήξερους. Χαχα.. Πόσο ειρωνικό είναι αυτό τελικά.


Ένας φίλος μου είχε διαβάσει ένα κείμενο του Λέο Μπουσκάλια, ο οποίος έκανε σε κάποιους μαθητές του την εξής ερώτηση : «Εάν ξέρατε ότι σας απομένουν 5 μέρες ζωής, τι θα κάνατε;» Φυσικά ο καθένας απάντησε, ότι θα πήγαινε να δει το ηλιοβασίλεμα, θα έλεγε το "Σ’αγαπώ" στους δικούς του, μπλα μπλα (όλα τα γνωστά που ξέρουμε). Εκείνος απάντησε θυμωμένος, για ποιο λόγο να περιμένουμε να έρθει η τελευταία στιγμή για αυτό; Πήγαινε τώρα να δεις το ηλιοβασίλεμα. Πήγαινε τώρα να πεις "Σ’αγαπώ" στους δικούς σου, μπλα μπλα..


Ας βγάλουμε επιτέλους αυτούς τους τοίχους από την καρδιά μας, και ας ανοιχτούμε. Τι είναι να δώσουμε μια παραπάνω αγκαλιά, ένα παραπάνω φιλί, μια παραπάνω λέξη αγάπης; Απλά θα χάσουμε λίγη ενέργεια κάνοντας αυτές τις πράξεις, αλλά θα λάβουμε πολύ περισσότερη από τους άλλους και εκείνοι από εμάς.. 


Σας αγαπάω όλους, και ας είμαστε, τελικά, όλοι μας κάφροι!

***Γράφτηκε στις Monday, January 19, 2009 at 11:33pm***

Σκέψεις..

Απο χθές κυριαρχούν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου.

Δεν ξέρω όμως πως να τις συγκροτήσω, να τις βάλω σε μια σειρά.

Δευτέρα - τα γενέθλια μου.

Τρίτη - μια ακόμα συνηθισμένη μέρα.

Τετάρτη - μια..κηδεία.

Τετάρτη βράδυ - ένας "χωρισμός".

Πέμπτη - απεργία.

Ουάου, τι συνηθισμένη εβδομάδα. Χμ..βασικά θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο, σε εσένα που ίσως δεν το διαβάσεις ποτέ, αλλά σίγουρα θα το νοιώσεις. Δεν ξέρω πως, αλλά είμαι σίγουρη για αυτό.

Πολλές μπερδεμένες σκέψεις γαμώτο. Λέξεις διάφορες και χρώματα. Χθές μου ζητήθηκε να πώ ένα μήνυμα που με αντιπροσωπεύει. Φυσικά είπα μαλακίες.

Σήμερα όμως.. λέω ότι :

1- "Υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπάς και χωρίς αυτούς δεν μπορείς να ζήσεις. Υπάρχουν όμως και άλλοι άνθρωποι που τους αγαπάς επίσης, αλλά μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς. Ίσως αυτό να οφείλεται στα γεγονότα που μεσολαβούν κατά τη διάρκεια του περίπατου που κάνετε μαζί, σε αυτή τη ζωή. Ίσως όμως να οφείλεται και στις πράξεις του καθενός, ξεχωριστά. Είναι σημαντικό λοιπόν να μην αφήνεις τον εαυτό σου για να μην σε ξεχάσουν.

Μαθαίνεις σίγουρα πολλά από τους άλλους και από τον εαυτό σου. Αλλά όταν δείς όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο πλέον να δώσεις για να πάρεις, τότε μάλλον ναι, έχει τελειώσει το θέμα...

Για αυτό λοιπόν...ζήσε και αγάπα!"

2- "Σ'ευχαριστώ. Δύο λέξεις που τις λέμε τόοοοοσο εύκολα και απλά, έχοντας ξεχάσει τι σημαίνουν. Τι κρίμα. Έτσι ποτέ κανείς δεν θα σου πεί "παρακαλώ". Γιατί άραγε; "

3- " Δούλευε για να ζείς. Μη ζείς για να δουλεύεις"

4- "Υπάρχουν πολλά πράγματα να δώσεις και να πείς, σε όλους. Γιατί να πρέπει να μπαίνουμε στη διαδικασία να κρίνουμε ποιός το αξίζει και ποιός όχι; Α, ξέχασα. Ίσως πληγωθούμε. Και εγώ λέω..και λοιπόν; Κάποια στιγμή αυτό θα περάσει, και θα έχουμε κερδίσει κάτι πολύ σημαντικό..αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα, και μοναδικό.. "

***Γιατί είναι πιο εύκολο να τα γράφεις, παρά να τα λές; Βγαίνουν με την ίδια ευκολία από το μυαλό, όχι; ***  =)

..?

Βλέπεις όνειρο.. το ίδιο όνειρο εδώ και 1,5 χρόνο.

Προσπαθείς να αλλάξεις την κατάληξή του με οποιοδήποτε τρόπο,

μάταια όμως..

Το συνηθίζεις, γίνεσαι "πρόβατο"¨κ όλοι περνάνε καλά..

Ποιός σε ρώτησε όμως εαν θέλεις να είσαι σε αυτή την κατάσταση;

Εξάφνου ένα πρωί ξυπνάς, και το όνειρο έχει τελειώσει.

Με διαφορετικό τρόπο όμως.. αλλά..εσύ δεν θυμάσαι τι τέλος είχε.

Πως θα μάθεις? "θα δείξει.." Τι απαίσιο και μονότονο ήχο που έχει αυτή η φράση..

Κουράστηκα.