Λες, ε; Γιατί να μη γελάμε με τα χέρια ή με τα μαλλιά;
Εγώ θέλω να γελάω με τις λέξεις ή με τη συμπεριφορά.
Ποιος ορίζει το γέλιο;
Μια φορά και έναν καιρό ήμουν σε ένα λεωφορείο και ξάφνου έπιασε μια μπόρα γέλιου των 2 λεπτών!
Χιλιάδες σταγόνες, άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, άλλες τετράγωνες, άλλες τριγωνικές.
Ομπρέλες παντού για να μη βραχούν από αυτή την ευτυχία, αγώνες δρόμου για όσους δεν είχαν ομπρέλες, για να καλυφθούν κάτω από μια στέγη, από αυτή τη λύτρωση.
Βροχή. Πως είναι ο πραγματικός της ήχος;
Όχι ο ήχος που κάνει επειδή ακουμπά σε μια μεταλλική στέγη ή σε ένα δέντρο. Ο ήχος των σταγόνων πως είναι; Ο ήχος της ευτυχίας πως είναι;
Πως είναι ο ήχος; Γελάς με τα μάτια, και όχι με την καρδιά, και πίνεις και ένα φρέντο καπουτσίνο βανίλια, γλυκό.
Ανάβεις και ένα τσιγάρο για να κρυφτείς πίσω από τον καπνό που βγαίνει από την πρώτη ρουφηξιά. Για να κρυφτείς; Ή για να κρυφτώ;
Γελάς με τα μάτια και όχι με την καρδιά. Μήπως έχεις σκεφτεί ότι ίσως εσύ να φταίς για αυτό;
Επιρρίπτω πάλι την ευθύνη στους ώμους άλλου; Α, ρε μάνα...!
Ζητάω βοήθεια από εσένα, αλλά δεν σου φωνάζω. Περιμένω μπας και γυρίσεις να με κοιτάξεις, μπας και ακούσεις αυτές τις κραυγές απελπισίας που βγαίνουν από τα μάτια μου και καταλήγουν..στα αυτιά μου. Όχι στα δικά σου, δεν θέλω.
Θέλω, χρειάζομαι εσένα να με κρατάς όταν στέκομαι. Όταν περπατάω, μπορώ και μόνη μου, μιλάω με τα ντουβάρια καλύτερα από ότι μου μιλάνε τα δέντρα.
Ασυλλογισιές, ασυνεννοησίες, που μόνο εσύ καταλαβαίνεις γιατί με αφήνεις.
Να σε αφήσω να με αφήσεις; Ή μόνη μου να αφεθώ;
Και τελικά, μάλλον ναι, γελάω με τις λέξεις. Ούτε με τα μάτια, ούτε με την καρδιά. Αυτά απλά στηρίζουν τις λέξεις, για να μην πέφτουν αίωρες στο πάτωμα ή στο χέρι σου. Και εδώ μάλλον, στέκομαι, χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς καμία προσέγγιση ή προώθηση, απλά για να δω τα μάτια τα δικά σου να μου χαμογελούν και να μου λένε.."Πέτα!".
***Γράφτηκε στις 19-5-2010***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου