Ξεκαθάρισμα...

Ουφ... μόλις κάθησα στο τεράστιο γραφείο μου, ύστερα από ένα γερό ξεκαθάρισμα..
Χιλιάδες μικροπράγματα, μύριες αναμνήσεις βρέθηκαν σε σακούλες, έτοιμες για πέταμα. (στην ανακύκλωση φυσικά)


Και κάθομαι τώρα και αναρωτιέμαι, πόσες στιγμές ζωής έχουμε βαθιά κρυμμένες στο κεφάλι αυτό που κουβαλάμε. (Γελάς πιο δυνατά και πατάς πιο γερά, το τραγούδι που - υποτίθεται - ακούω αυτή τη στιγμή)  







Τρομακτικό που λέτε λοιπόν, να έχεις τόσες αναμνήσεις κι όμως να μην τις θυμάσαι. Αν όμως κάτσεις να τις αναμετρήσεις, όπως τις φυλλάδες ενός περιοδικού, ίσως να σου 'ρθουν όλες και να πάθεις και ένα ψυχοπλάκωμα.


Όμως, αυτό αναρωτιέμαι κατά πόσο κακό είναι για την ψυχική μας υγεία.. Χμ..δίλημμα μεγάλο! Όπως λέμε, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα - ή το ανάποδο; - εδώ μάλλον θα πούμε, μπρος παρελθόν και πίσω μέλλον. Ναι, εδώ βάζω το ανάποδο, γιατί όπου και να πηγαίνουμε τελικά συναντάμε το παρελθόν μπροστά μας.


Πόσοι από εμάς όμως τελικά κρατάμε το μέλλον να μην μας αφήσει; Πόσοι από εμάς ζούμε πραγματικά τη στιγμή χωρίς να κλαίμε τη μοίρα μας, έστω και αν εκείνη είναι άσχημη ή καλή; Εδώ νομίζω ότι ταιριάζει κάτι που είχα διαβάσει στο βιβλίο του Φρανκ Ντελάνι, "Ο τελευταίος περιπλανώμενος παραμυθάς" : Η πιο γλυκιά μουσική από όλες είναι η μουσική αυτού που συμβαίνει.


Τις προάλλες, παρατήρησα - ίσως για πρώτη φορά στα 26 χρόνια της ζωής μου - ότι τα πάντα έχουν χρώματα! Άλλα πιο έντονα, άλλα πιο ωχρά, άλλα πιο χαρούμενα και άλλα πιο θλιμμένα. Όλα όμως παίζουν μεγάλο ρόλο, στα μάτια μας, όπως και στις αναμνήσεις μας.


Θυμόμαστε πάντα το χρώμα της θάλασσας (που ίσως εκεί να είχαμε ένα φιλί ή έναν τσακωμό ή έναν έρωτα), θυμόμαστε πάντα το χρώμα του ουρανού όταν κλαίγαμε για ένα συμβάν ή όταν χαιρόμασταν για έναν δικό μας άνθρωπο ή για εμάς, θυμόμαστε το χρώμα της βροχής όταν μένουμε στο σπίτι, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να βγούμε έξω. Και χίλια δυο άλλα, ο καθένας μας έχει τη δικιά του χρωματιστή ανάμνηση.


Όπως και να έχει, ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια και να είναι η ερώτηση, δεν έχει σημασία. Γράφω αυτό το κείμενο, ίσως για να το διαβάσουν κάποιοι, ίσως για να ανοιχτώ και εγώ, ακόμα ίσως και απλά να το προσπεράσουν. No matters!


Και τελικά καταλήγω, ότι πολύ χάρηκα που καθάρισα τη γραφειάρα μου, η οποία είναι ευρύχωρη, αλλά την είχα γεμίσει με τόσες..."άχρηστες" αναμνήσεις, που με εμπόδιζαν ακόμα και να ακουμπήσω τον καφέ μου και φαινόταν τόσο μικρούλα και ασχημούλα. Για να δούμε αν τελικά ισχύει αυτό που λένε για το κάρμα....


Εις το επανιδείν!

Γιατί γελάς με τα μάτια και όχι με την καρδιά σου.

Γιατί γελάς με τα μάτια και όχι με την καρδιά σου.

Λες, ε; Γιατί να μη γελάμε με τα χέρια ή με τα μαλλιά;

Εγώ θέλω να γελάω με τις λέξεις ή με τη συμπεριφορά.

Ποιος ορίζει το γέλιο;

Μια φορά και έναν καιρό ήμουν σε ένα λεωφορείο και ξάφνου έπιασε μια μπόρα γέλιου των 2 λεπτών!

Χιλιάδες σταγόνες, άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, άλλες τετράγωνες, άλλες τριγωνικές.

Ομπρέλες παντού για να μη βραχούν από αυτή την ευτυχία, αγώνες δρόμου για όσους δεν είχαν ομπρέλες, για να καλυφθούν κάτω από μια στέγη, από αυτή τη λύτρωση.

Βροχή. Πως είναι ο πραγματικός της ήχος;

Όχι ο ήχος που κάνει επειδή ακουμπά σε μια μεταλλική στέγη ή σε ένα δέντρο. Ο ήχος των σταγόνων πως είναι; Ο ήχος της ευτυχίας πως είναι;

Πως είναι ο ήχος; Γελάς με τα μάτια, και όχι με την καρδιά, και πίνεις και ένα φρέντο καπουτσίνο βανίλια, γλυκό.

Ανάβεις και ένα τσιγάρο για να κρυφτείς πίσω από τον καπνό που βγαίνει από την πρώτη ρουφηξιά. Για να κρυφτείς; Ή για να κρυφτώ;

Γελάς με τα μάτια και όχι με την καρδιά. Μήπως έχεις σκεφτεί ότι ίσως εσύ να φταίς για αυτό;

Επιρρίπτω πάλι την ευθύνη στους ώμους άλλου; Α, ρε μάνα...!

Ζητάω βοήθεια από εσένα, αλλά δεν σου φωνάζω. Περιμένω μπας και γυρίσεις να με κοιτάξεις, μπας και ακούσεις αυτές τις κραυγές απελπισίας που βγαίνουν από τα μάτια μου και καταλήγουν..στα αυτιά μου. Όχι στα δικά σου, δεν θέλω.

Θέλω, χρειάζομαι εσένα να με κρατάς όταν στέκομαι. Όταν περπατάω, μπορώ και μόνη μου, μιλάω με τα ντουβάρια καλύτερα από ότι μου μιλάνε τα δέντρα.

Ασυλλογισιές, ασυνεννοησίες, που μόνο εσύ καταλαβαίνεις γιατί με αφήνεις.

Να σε αφήσω να με αφήσεις; Ή μόνη μου να αφεθώ;

Και τελικά, μάλλον ναι, γελάω με τις λέξεις. Ούτε με τα μάτια, ούτε με την καρδιά. Αυτά απλά στηρίζουν τις λέξεις, για να μην πέφτουν αίωρες στο πάτωμα ή στο χέρι σου. Και εδώ μάλλον, στέκομαι, χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς καμία προσέγγιση ή προώθηση, απλά για να δω τα μάτια τα δικά σου να μου χαμογελούν και να μου λένε.."Πέτα!".

***Γράφτηκε στις 19-5-2010***