Ουλαλούμ λέμε...!

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Διάδρομος - Friday, May 8, 2009 at 4:12pm

Στο γραφείο μου το καινούριο κάθομαι. Όταν το είδα έσκασε το γελάκι στα χείλη μου. Αλλά γιατί μιζεριάζω σαν τη μουντρούχα;; 
Ακούω φωνές να μιλάνε. Όχι μέσα στο κεφάλι μου, μέσα στο γραφείο. Τι ωραία που είναι να μιλάς με κάποιον. 
Τοκ-τοκ η πόρτα. Μπήκε η κυρία με τις φανταχτερές μπλούζες και τις ξανθές ανταύγειες. Αρχίζει το φωτοτυπικό να εκπληρώνει τη μοίρα του.. Σκρατς, σκρατς τα χαρτιά μεταμορφώνονται σε χαρτιά με γραμμές για να καταλήξουν τελικά στο καλάθι αχρήστων. 
Τακ-τακ τα κουμπιά/πλήκτρα. Τα μολύβια γράφουν, σημειώνουν το οκ της καταχώρησης της άδειας στην καρτέλα του Κεχριμπάρη, της Χαριτούνιαν, της Λέκκα, του Μανωλά και πάει λέγοντας. 
Η πόρτα κλειστή. Τι γίνεται έξω στο διάδρομο; Πάνε και έρχονται. Ακόμα και ο κύριος με το παράξενο βάδισμα, αφήνει τη λίμα του στο συρτάρι του και βγαίνει στο διάδρομο, χαιρετώντας τους όλους και περπατώντας στην πασαρέλλα του... 
Άνοιξε η πόρτα! Μια κυρία ήρθε. "Που ρωτώ για τις αποσπάσεις; Μπορώ να έχω μια φωτοτυπία παρακαλώ;" Βεβαίως, ότι επιθυμεί η ψυχή σας. Και αρχίζει η συζήτηση για τις αποσπάσεις. 
Παύση.. Φωνές ξανά. Στο γραφείο. Μιλάνε μεταξύ τους. Βήματα διακρίνω κάτω απο την πόρτα. Φως του ηλίου βλέπω να ακτινοβολά από το γραφείο της προισταμένης, απέναντί μας. 
Καλοπερνάνε εκεί. Με θέα κιόλας στο δρόμο και τσιγάρο. 
Ακούγεται θρόισμα φύλλων. "Που είναι αυτό το όνομα επιτέλους;;" 
Ξανάνοιξε η πόρτα. 2 φορές. 2 διαφορετικοί άνθρωποι. Ο ένας απο αυτούς μασά τσίχλα. Trident μέντα. Λεπτομέρειες. 
Φεύγει η κυρία με την απόσπαση. Δεν πρόλαβα να δώ στο διάδρομο. Μόνο φαντάζομαι. 
Φυσά αεράκι. Χμ.. Λες τελικά να με χτυπάει ο αέρας; Τουλάχιστον, να έχω ένα εξωτερικό ερέθισμα, επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. 
Τσουπ! Η κεφάτη κυρία. Το κεφαλάκι της προβάλλει απο την πόρτα. "Γειά σας παιδιά!" Η πόρτα δεν ξέρει που να σταθεί. Μισάνοικτη; Μισόκλειστη; Έκλεισε. Πάλι δεν είδα στο διάδρομο. 
Μπαίνουν, βγαίνουν. Ποιός μένει όμως; Ο κύριος με την Trident μόνο έμεινε και γράφει με το μολύβι του. 
ΝΤρίιιιιιιιιιιν το τηλέφωνο! Ποιός ήταν άραγε; Κάποιος για αποσπάσεις, μάλλον. Σιωπή. Παύση... Γκντούπ η πόρτα. Στο σπίτι σου έτσι την βαράς φίλε; Όχι, δεν έχει ρεύμα! 
Ένας μήνας και σήμερα. Γρήγορα πέρασε. Έτσι θα περάσουν τα χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή μου; Εντάξει, τότε θα το διαπιστώσω. 
Επιστροφή στο παρόν. Ξανά ΓΚΝΤΟΥΠ η πόρτα! Αμα δεν πέσει, σφύρα μου. 
Τακούνια ακούγονται. Η κυρία με τα πράσινα γυαλιά πάει μια βόλτα. 
Ησυχία. Σχεδόν απόλυτη. Απροσδιόριστοι ήχοι ακούγονται. Πόρτα! Πράσινο πουκάμισο! Κίτρινος φάκελος! Αποσπάσεις.... 
Συννεφιασμένο προσωπάκι με γυαλάκια. Και είναι και ξανθό και γαλανομάτικο. Περίεργος συνδιασμός.

Κινητόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!! Τρα-λα-λα!!! Έσκασε και το χαμόγελο. 
Να το πάλι το τηλέφωνο. Αρχίζει χορωδία. Ήχοι απο δώ, ήχοι απο κεί. Πόρτες-τακούνια-φουστάνια.
Άσπροι τοίχοι. Μια και μοναδική αφίσα. Χαρτιά κολλημένα στον τοίχο για να εκπληρώσουν το χρέος τους σαν κουρτίνες. Τι πρωτοτυπία...! 
Μηδαμινές χιλιάδες καλώδια που είναι σπαστικό να τα βλέπεις. 
Κούτες με τσαλακωμένα χαρτιά που υποτίθεται ότι είναι για ανακύκλωση και ακόμα εκεί βρίσκονται, ύστερα απο ενα μήνα... 
Τσουπ η κυρία με το trendy ντύσιμο. Κάθε μέρα so different dressing. So exciting! Ψηλή. Μελαχρινή. So common, but so special. 
Άρχισαν πάλι οι φωνές. Άνοιξε για μια στιγμή η πόρτα και ξανάκλεισε. Φεύγει η κυρία με τα χρυσά παπούτσια και βαρά την πόρτα πίσω της...


The story συνεχίζεται...

Άστρο του πρωινού


Του πρωινού άστρο θαμπό
για χάρη σου αγρυπνούμε.
Η αναπνοή μας σου μιλά
κι οι βράχοι κρυφακούνε,
άστρο του πρωινού!

Το φως σου από ουρανό
απόμακρο το στέλνεις
άστρο θαμπό του πρωινού
που τη ζωή μας φέρνεις
άστρο του πρωινού!

Ένα λοφίο πορφυρό
φορώντας πλησιάζεις,
αστέρι, που πριν έρθεις καν,
άστρο μου φεύγεις πάλι
άστρο του πρωινού!

Άστρο θαμπό του πρωινού
βλέπουμε να σιμώνεις
κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι,
το φως σου δυναμώνεις,
άστρο του πρωινού!

Άστρο θαμπό του πρωινού
για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει
μ' αυτούς που αγαπούμε,
άστρο του πρωϊνού!



Θανάσης Παπακωνσταντίνου



http://www.youtube.com/watch?v=l-Ux-I6gAT0

Ο Άμλετ της Σελήνης

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής


Χρήστος Θηβαίος

Μάλλον...


Μια ψηλή και ένας κοντούλης - ούτε νάνος να ήταν. Κοινό τους "ενδιαφέρον" η μαστούρα. Περιφέρονται στα δρομάκια του Ψυρρή, τρεκλίζοντας αγκαλιά και υπερήφανοι για την αγάπη τους, που ακτινοβολά..!

Τι παράξενο ζευγάρι!

Μια νεαρά με τακούνια και τσάντα Louis Vuitton και η φιλενάδα της με χωρίστρα - σαν τους διαδρόμους του αεροδρομίου - και αλογοουρά κυματιστή σαν τη θάλασσα, φορώντας ένα πουκάμισο, μάλλον του προπάππου της και βρώμικα αθλητικά παπούτσια. Κοινό τους ενδιαφέρον, τα ψώνια. Βολτάρουν στο "the Mall" συζητώντας για την φιλία τους.

Τι παράξενο ζευγάρι!

Ένας χοντρός και ένα φωτομοντέλο. Μια κοπέλα που δεν μπορείς να την πείς ούτε άσχημη, ούτε όμορφη, ούτε καν μέτρια και ένας... ΘΕΟΣ. Ο τάδε και η τάδε. Η τάδε και ο τάδε.

Τι παράξενα ζευγάρια!

Όλοι έχουν όμως ένα, τουλάχιστον, κοινό. Άλλες φορές φανερό, άλλες όχι.
Κι εμείς σαν παρατηρητές, καθόμαστε στην άκρη και βγάζουμε το όπλο μας...την ταμπέλα. Και μαζί με μια λέξη την κολλάμε στο μέτωπο του καθενός.

Τόσο εύκολα, τόσο απλά. Έτσι, τσακ μπαμ.

Τι καλά που θα ήταν να το κάναμε εμείς σε εμάς και αυτοί σε αυτούς.
Κι όμως σήμερα, καθημένη σε ένα καφενεδάκι απολαμβάνοντας τον φραπέ μου (γλυκό με γάλα, ελαφρύ παρακαλώ) και χαζεύοντας τους ανθρωπάκους που πηγαινοέρχονται, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όλοι,
μα όλοι έχουν από μια φωτεινή επιγραφή πάνω από το κεφάλι τους (πλέον..!) και την κουβαλάνε χωρίς να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν το βάρος της. Τόσο άνετα.

Χμ..σκέφτομαι ότι έχει ενσωματωθεί τόσο με το καθαρό βάρος, άρα...όλοι έχουμε μεικτό βάρος. Κιλά και ταμπέλα..
χαχα.

Χμ..σκέφτομαι πάλι και νομίζω ότι Πέρα από τη δίαιτα του ανανά, των ζυμαρικών, κτλ κτλ υπάρχει και η δίαιτα των..λέξεων.
Be λιτοδίαιτος, που λέμε.

Μάλλον, σημειώνω. Λέω τώρα, με μεγάλη αμφιβολία.

Βρες ένα συγκεκριμένο λόγο για το καθετί που λες, κάνεις, κοιτάς, σκέφτεσαι - είπε ένας φίλος.
Όχι δεν έχει καμία σχέση το ρητό "Για όλα υπάρχει λόγος". Το τι γίνεται από μόνο του, είναι δικό του θέμα. Σωστά; Εμείς τι κάνουμε, για να βρούμε αυτό το λόγο, είναι το θέμα.

Όπως είπαν μια φορά - μια σοφή φίλη και ένας αγαπητός φίλος : "Ο καθένας να δουλεύει πάνω στον εαυτό του και ύστερα όλοι μαζί για το συλλογικό καλό".

Τι ουτοπικό.. Ή μήπως όχι;

Σ'ευχαριστώ Βικάκι. Σ'ευχαριστώ Νίκο.