Ουλαλούμ λέμε...!

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Ένα πολύυυυ παλίο κείμενο που ανακάλυψα..

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου απλά κοιτώντας την.. Τόσα χρώματα.. τόσα γράμματα.. τόσα σχήματα.. κι όμως δεν υπάρχει κάτι να πεις μπροστά σε αυτή την ομορφιά, που όλοι μας τελικά την προσπερνάμε χωρίς καν να γυρίσουμε να κοιτάξουμε, χωρίς καν να κάνουμε αυτή τη κίνηση..


Κι έρχεται στο μυαλό μου η λέξη «Γιατί;» Η ζωή είναι τόσο μεγάλη, τόσο μικρή. Τόσο επικίνδυνη, τόσο ασφαλής. Τόσο πονηρή, τόσο αθώα. Τόσο καλή, τόσο κακιά. Κι όλα αυτά τα επίθετα τα χρησιμοποιούμε για να εμπλουτίσουμε το νόημα της ζωής. Τη δικιά μας ζωή όμως τι την κάνουμε; Μας δίνεται στα χέρια απλόχερα η επιλογή να τη χρησιμοποιήσουμε όπως θα έπρεπε, αλλά τη γαμάμε στο τέλος.



Ένα ατύχημα. Ένας τσακωμός. Ένας θάνατος. Ένα τσιγάρο. Ένας έρωτας. Μια αγάπη. Μια λέξη. Μια ματιά.. Η ανάγκη για όλα αυτά, που μας κάνει να νοιώθουμε χρήσιμοι σε αυτή τη ζωή. 



Τόσες λέξεις κυριαρχούν στο μυαλό μου, τόσες σκέψεις, τόσες εμπειρίες που έζησα και θα ζήσω ακόμα, αλλά δε γνωρίζω. Πολλές φορές αναρωτιέμαι για ποιο λόγο γίνεται ότι γίνεται, και πάντα καταλήγω στο γενικό και αόριστο «ότι γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο..». Για ποιο λόγο καταλήγουμε όλοι τελικά στα ίδια και κοινότυπα τελικά; Τι νόημα έχει αυτό;



Ούτε καν τον εαυτό μου δεν μπορώ να αντιμετωπίσω, ούτε όλα αυτά που συναντάω στη ζωή μου, ούτε κανέναν. Και έρχομαι στο αποτέλεσμα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω κανέναν, ακριβώς επειδή δεν τολμώ να κάνω την κίνηση να κοιτάξω μέσα μου. Τι υπάρχει μέσα μου; Με φοβίζει τόσο πολύ αυτό, αλλά όπως πάντα το προσπερνάω λέγοντας ότι πάλι τα κατάφερα και μπόρεσα να ξεπεράσω ένα εμπόδιο. Και πάντα σκέφτομαι, ότι υπάρχουν χειρότερα από αυτό που περνάω. Αλλά και εκείνοι οι άνθρωποι που ζουν με τον φόβο του θανάτου από στιγμή σε στιγμή, χαίρονται με εκείνα τα όμορφα αλλά ασήμαντα πράγματα που έχουν εκείνη τη στιγμή μπροστά τους, ξεχνώντας όλα τα υπόλοιπα. 



Τόσο αχάριστοι είμαστε τελικά όλοι μας.. Άλλο ένα κείμενο που αποδεικνύει πόσο αχάριστοι, αγενείς, απολίτιστοι, επιπόλαιοι είναι οι άνθρωποι. Και τι έγινε με αυτό; Απλά για λίγες στιγμές μας έκανε να σκεφτούμε τις συνέπειες, τα αποτελέσματα όλων των πράξεων μας σε αυτή τη ζωή. Και προχωράμε ύστερα από αυτό κοιτώντας τις σελίδες του Facebook, τη λίστα του MSN, το διαδίκτυο, το δρόμο, τα λεωφορεία και τα λοιπά κάνοντας τους ανήξερους. Χαχα.. Πόσο ειρωνικό είναι αυτό τελικά.



Ένας φίλος μου είχε διαβάσει ένα κείμενο του Λέο Μπουσκάλια, ο οποίος έκανε σε κάποιους μαθητές του την εξής ερώτηση : «Εάν ξέρατε ότι σας απομένουν 5 μέρες ζωής, τι θα κάνατε;» Φυσικά ο καθένας απάντησε, ότι θα πήγαινε να δει το ηλιοβασίλεμα, θα έλεγε το "Σ’αγαπώ" στους δικούς του, μπλα μπλα (όλα τα γνωστά που ξέρουμε). Εκείνος απάντησε θυμωμένος, για ποιο λόγο να περιμένουμε να έρθει η τελευταία στιγμή για αυτό; Πήγαινε τώρα να δεις το ηλιοβασίλεμα. Πήγαινε τώρα να πεις "Σ’αγαπώ" στους δικούς σου, μπλα μπλα..


Ας βγάλουμε επιτέλους αυτούς τους τοίχους από την καρδιά μας, και ας ανοιχτούμε. Τι είναι να δώσουμε μια παραπάνω αγκαλιά, ένα παραπάνω φιλί, μια παραπάνω λέξη αγάπης; Απλά θα χάσουμε λίγη ενέργεια κάνοντας αυτές τις πράξεις, αλλά θα λάβουμε πολύ περισσότερη από τους άλλους και εκείνοι από εμάς.. 



Σας αγαπάω όλους, και ας είμαστε, τελικά, όλοι μας κάφροι!


***Γράφτηκε στις Monday, January 19, 2009 at 11:33pm***

3 σχόλια:

  1. Αγαπητή μου, κάποια ερωτήματα είναι φτιαγμένα για να μείνουν αναπάντητα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...."Η ανάγκη για όλα αυτά, που μας κάνει να νοιώθουμε χρήσιμοι σε αυτή τη ζωή." - που μας τρομάζει, όπως ο εαυτός μας εμάς..

    δυστυχώς, για τους περισσότερους η ζωή θεωρείται δεδομένη.. τους οποίους αν "χτυπήσει" ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, τους κάμει να συνειδητοποιήσουν.. ακόμη αν πάθουν έμφραγμα από την κακή "χρήση" ζωής τους και μετά συνέλθουν..

    η ειρωνεία της ζωής...

    κάποιος είπε, μέρα χωρίς χαμόγελο είναι χαμένη :)

    μακριά από τις τριβές της καθημερινότητας...που μας στερούν τις ανεπανάληπτες στιγμές που πραγματικά θέλουμε κ χρειάζομαστε


    ηλιαχτιδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που μετά απο ένα διαλογισμό,κάτι καλό κρατάνε στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους και, ακόμη κι αν ανήγουν και πάλι το fb ή το msn,δεν κάνουν delete σε κάτι...Αυτό που χρειαζόμαστε όλοι, είναι να ενεργοποιούμε τη συνείδηση και την ευαισθησία μας οταν χρειάζεται...Κανείς δεν είναι κακός...το θέμα είναι οι πράξεις μας να πιάνουν τόπο...και όχι απλά να υπάρχουμε...Απλά να ΖΟΥΜΕ!Μαρέσει πολύ το Blog σου!Σευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μου! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή